Имам Әбу Усманды бір кісі үйіне қонақ етіп шақырады. Үй иесі Әбу Усманның төзімділігін сынап көргісі келеді. Әбу Усман айтылған үйге келген кезде, үйдің иесі оған:
«Мен сізді танымаймын, мен сізді шақырған жоқпын», - деп оны кері қайтарады. Әбу Усман бұрылып кері қайтқалы жатқанда, әлгі адам: «Ұстаз! Келіңіз мен едім сізді шақырған», - деп оны үйге шақырады. Әбу Усман оның алдына екінші рет келеді. Үйдің иесі қайтадан бұрынғы айтқан сөзін қайталайды. Осылайша төрт - бес рет осы жағдай орын алады, бірақ Әбу Усманның жүзінде ешқандай өзгеріс байқалмайды. Сонда әлгі кісі кешірім сұрап: «Уа Ұстаз! Мен сізді сынамақшы болған едім, мінезіңіз неткен кермет еді»,- деп ағынан жарылады. Сонда Әбу Усман: «Менен көрген мінезің итте де бар. Шақырсаң келеді, қусаң кетеді», - дейді.
