Атақты ғалым Әбу Бәкір Баррак Құран Кәрім үйрену үшін, баласын медресеге жіберетін.
Бір күні баласы медреседен қорқыныштан сұп-сұр болып оралады. Мұны көрген Әбу Бәкір Баррак:
-Балам, не болды саған, түрің өзгеріп кетіпті ғой?! – деп сұрады.
Баласы:
-Әкетайым бүгін медреседе Құран Кәрімдегі: «Егер қарсыласа берсеңдер, жас балалардың шашын ағартатын күннен қалай сақтанасыңдар?» (Мүзәммил, 17) аятын оқыдық. Мұны ойлаған сайын төбе шашым тік тұрады, - деп жауап қайтарды.
Сол күннен бастап баласы төсек тартып жатып қалады. Сөйтіп араданкөп уақыт өтпей, баласы дүние салады. Хазіреті Әбу Бәкір Баррак баласының қабірін жиі зиярат етіп, қабірді құшақтап тұрып:
-Мен сонша уақыттан бері Құран Кәрім оқып келе жатырмын. Бірақо дүниедегі қорқынышты жағдайды балам сияқты ойланып, әсерленген емеспін. Ертең (қияметте) жағдайым қандай болмақ!? Нендей өкініш! – деп қайғырған екен.
