Екі дос шөл далада келе жатыпты.

Ертеде әлде бір елде қартайған патша өзінің мұрагерін таңдайтын уақыты жеткенін сезеді. Бірақ ол мұрагерді өзінің балалары мен уәзірлерінің арасынан іздемей, ел арасынан таппақшы болады. Сөйтіп бір күні елінің жастарын түгелдей жиып алып: «Мен қартайдым. Менен кейін патша болатын мұрегерді таңдау керек. Мен сендердің біріңді таңдаймын» дейді. Сол кезде патша балалары өз көздеріне өздері сенбей қалады.

Әбу Зәрр (р.а) әңгімелеуде:

Бір бай дүниеден өтер шағында ұлын шақырып алып:

Сабыр діннің жартысы. Намаз болса діннің тірегі. Бұл екеуіне жабысқан адам көздегеніне, мақсатына жетеді. Пайғамбарымыз (с.а.у): «Сабыр еткен адам жеңіске жетеді» деп бұйырған.

Бір адам өзінің кедейлігіне налып, өзінің жоқшылықтан әбден жүдеп-жадағанын айтып, қамығыпты.

Ибн Рәжәб оған Алланың рақымы жаусын: «Ілім көп риуаят келтіру және көп мақала жазу емес! Бәлкім, жүрекке салынатын нұр. Ол  арқылы құл хақты түсініп, онымен жалғанның арасын ажырата білу»,-деген екен. 

Аударған Нұрлан Рамазан

Хазреті Омар (р.ғ.) халифа болып тұрған кезінде бір күні түнде халқына, еліне байланысты іспен шұғылданып жатады. Сол кезде біреу жеке басының шаруасымен оның алдына кіріп, шаруасын айта бастайды.

Бір құс байқаусызда тұзақшының құрған торына түсіп қалады. Құс тұзақшыға:

- Ей, мырза! Сен өміріңде қаншама сиыр мен қойды сойып жеген екенсің. Онымен қоса түйені құрбандыққа шалған кездерің де болыпты! Сен сол жануарлардың еттеріне де тоймадың. Енді кіп-кішкене болған менің етіме қалай тоймақсың?! Оданда мені босат, мен саған үш үгіт айтып берейін. Сонда менің ақылды яки ақымақ екенімді білесің.

Бір отбасының кішкене бөбегі бар еді. Күндердің күнінде Алланың әмірімен сәбиі науқастанып, жан тапсырды. Бұған ата-анасы іштей қатты қайғырды. Бірақ, тағдыр ісіне мойынсұнып, сабыр сақтауды ұмытпады.