Алла тағала иләһи сырларды игере алатындай хәлге келу үшін Пағамбарымызды (с.ғ.с.) көкірегін бірнеше рет ашып, ішін тазалап, рухани тыныштық, мейірімділік, жанашырлық, иман және хикмет секілді қасиеттермен толтырды. Бұл оқиғалардың алғашқысы Пайғамбарымыз сүт анасының қасында болған кезде іске асқан еді. Бұл оқиғаны әлемдердің Сұлтаны өз аузымен түсіндірген.

Хазірет Омар бір күні Жұма намазына бара жатып бір тамның қасынан өте бергенде там төбесінен үстіндегі киіміне қан тамып кеткен еді. Ол бірден қан тамшылап тұрған астауды тауып әлгі тамның үстінен алып тастады, сөйтті де үйіне кері қайтып, үстіндегі киімін ауыстырып қайта келді.

Бұл оқиға Ұхыд соғысында болған жағдай. Соғыс қызған шақта Алла Расулына жасалған шабуылдардың бірінде Сағд бин Аби Уаққастың мушрик інісі Ұтба ардақты Пайғамбарымызға (салләл-лаһу ғаләйһи уә сәлләм) қарай тас атты. Осы лақтырылған тас Пайғамбарымыздың (салләл-лаһу ғаләйһи уә сәлләм) дулығасына тиіп, екі қалқаншасы мүбәрак жүзіне кірді.

Яһуди ғалымдары арасында кең тараған түсінік бойынша, ақырзаман пайғамбарының дүниеге келетін уақыты жақындаған болатын және осыған бергі беретін жұлдыздың да туатын кезі келген.

Әбділмүттәліптің тәуекелі мен Аллаға шын берілгендігі, Әбраха мен әскерінің басынан өткен жағдайлар ауыздан-ауызға тарап аңызға айналды.

Хазірет Мұхаммед (с.а.с.) қырыққа таяғанда, оңашада ой кешіп, жаратылыстың тылсым құпияларына үңілетін. Елден жырақ құлшылық жасайтын. Осы мақсатта ара-тұра Хира тауындағы үңгірге барып-тұруды әдетке айналдырды. Азық алу үшін ғана үйге келіп, көп кідірмей қайта кететін.

Алла Елшісіне (с.ғ.с.) үш жылдан соң дінді ашық насихаттау турасында аят түсті:

وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ {214} وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ {215}

«Жақын туыстарыңды дінге шақыр. Мүминдерден саған ергендерге рақымдылық таныт». («Шуара» сүресі, 214 – 215 аят)

Адамзаттың абзалы, Алланың сүйікті елшісі Мұхаммед пайғамбарымыз (солләл-лаһу ғаләйһи уә салләм) мінез-құлқы тұрғысынан жанымен де, тәнімен де адамдардан оқ бойы озық тұрды. Пайғамбармен замандас Руккан деген кісі жауырыны жер иіскемеген, күресте алдына жан салмаған алып кісі болады.

Адамзаттың асылы (с.а.с.) (милади жыл санауы бойынша) 571 жылы, Рәбиул-әууәл айының дүйсенбіге қараған он екінші түні Меккеде дүниеге келді. Ол уақыттарда «Мұхаммед» есімі ел арасында кең таралмаған еді. Атасы Абдулмутталиб немересінің атын «Мұхаммед» деп қойған себебін «Аллаһтың да, халықтың да мақтауына ие болғанын қаладым» деп түсіндірген.

Бес жүз жетпісінші жылдар шамасы. Пайғамбарымыз Мұхаммедке (саллалаһу әлейһи уәссалам) пайғамбарлықтың әлі келмеген кезі. Ол заманда Мекке қаласы қара-құрым халықтан құмырсқаның илеуіндей болып жататын еді. Тұрғындардан бөлек саудагерлер мен жылдар бойы қасиетін сақтап келген Қағбаға арнайы келіп тәуап етуші жатжұрттықтар. Бұлар Меккеге құдды тойға жиналғандай жер-жерден лек-легімен ағылатын. Саудагерлерді бұл қала халықтың көптігімен тартса, екінші бір себеп қасиетті Қағбаның осы жерден табылуы еді. Не керек, Қағба айналадағы халықты айшылық алыс жерден менмұндалап тартып тұратын.