Шынайы иман еткен адам барлық іс-әрекеттерін Алланың көріп, періштелердің жазып отыратынына сенеді. Дүниеде істеген әрбір қылығына қиямет күні жауап беретінін біледі. Жақсылық жасағандардың сый көретініне, ал жаманшылық жасағандардың жазасын тартатынына иланады.
Алла Тағала Құран Кәрімде былай дейді:
Кімде-кім титтей жақсылық жасаса, оның сыйын алады, ал кімде-кім титтей жамандық жасаса, оның жазасын тартады.” [3]
Шынайы иман адамды жаманшылықтан алыстатады, жақсылық жасауға итермелейді. Жан дүниесі иман мен жауапкершілік сезімдерінен алыс болған адамдар тек бас пайдасы үшін жақсылық жасайды. Олар қолынан келгенше жамандық жасауға тырысып бағады.
Ал, жүрегі иманға толы мұсылман барлық іс-әрекетіне көңіл аударып, мұқияттылық танытады. Ешкімге жамандық істемейді. Қолынан келгенше жақсылық жасауға тырысады. Ғибадаттар жүрегіміздегі иманды арттырады, парасатты болуымызды қамтамасыз етеді.
Бес уақыт намаз бізге үнемі Алланы еске салып, әртүрлі нашар іс-әрекеттерден тияды. Ораза болса, мейірімділік сезімдерін оятып, қолымызды харам нәрселерден, тілімізді жалған, өтіріктерден сақтайды. Зекет, сараңдықтан құтқарып, басқаларға жақсылық жасап, жәрдем беру сезімдерін тудырып, қоғамға пайдалы адам болуға шақырады.
Осылай ғибадаттармен азықтанған иман, дене мүшелерімізде парасаттылық жемістерін беріп, шынайы адамгершілік құндылықтарын сіңіреді. Парасатсыз адамдар болса – гүл ашпайтын, бүршік жармайтын жеміссіз ағаш іспеттес.
[3] Зілзәлә сүресі, 7/8 аяттар
материал «Негізгі діни мағлұматтар» кітабынан алынды,
ummet.kz
