Тарихтан дінде көптеген ағымдар мен топтар пайда болғаны белгілі. Алайда олардың көбі көп уақыт өтпестен-ақ жойылып тұрған. Ал әһлүс-сунна уәл-жамаға 14 ғасырдан бері өзінің өміршеңдігін дәлелдеп келе жатыр.

Кезкелген парасатты діндар өз-өзінен: «Мен ұстанған жол қате болса, Ақыретте Аллаһ Тағаламен қалай жүздесемін?»-деп сұрайды. Бұл ойланатындай-ақ мәселе. Адамның көбі «білім болса болғаны» деп саналық мәселесіне немқұрайды қарайды. Ал ақиқатына келер болсақ, тек білімді болу жеткіліксіз. Себебі, бар мәселе тек білімділікте болса, онда лағнеті шайтан адаспас еді әрі жәннаттан қуылмас еді. Ол ғалым бола тұрып Адамның ғ.с. жаратылу мәнісін ұғынбады әрі Хақ Тағаланың әміріне бойсұнбады. Нәтижеде «әл-лағнатур-рожимге», яғни «қарғысқа ұшырап, Хақ Тағаланың рахметінен қуылған» болып шыға келді.

Дәл сол тәрізді хикметтен (даналықтан) мақұрым болған біреулер: «Осы жолым дұрыс. Тек менің ұстанымым қатесіз»-деп адасып басқалардан бөлініп жатады. Алайда біліммен қатар парасаттылықпен хикмет нәсіп болса еді олар ол қадамға бармас еді-ау.