Ислам діні лаж болса жақын туыстығы жоқ - алыстан алуды кеңес етеді. Бұны сахаба сөздерінен де және мүжтәһид-ғұламалардың сөздерінен де анық байқауға болады.
Әзіреті Омардың жақындарынан қыз алуды әдетке айналдырған «Сәиб ұлдарына» былай деп айтқандығы кітаптарда келтіріледі:
«Уа, Сәиб ұлдары! Сендердің әлсіз ұрпақ дүниеге алып келіп жатқандарыңды көріп отырмын. Некеге алыстан алыңдар. Әлсіз балалар дүниеге алып келмеңдер»[1].
Бұнымен қатар, Шафиғи мәзхабы мен Ханбали мәзхабы ғұламалары жақындардан гөрі, жақын туыстығы жоқ алыстан алуды мұстахаб (ұнамды) санаған. Шафиғи мәзхабындағы ғалымдардың жазған кітаптарының бірінде былай делінеді:
«Шафиғи ер кісінің өз руынан қыз алмауының мұстахаб екендігін бекітіп кеткен»[2].
Құранда неге ағайындардан қыз алысуға рұқсат берген?
Ал, енді Құранда айтылған үкімге келер болсақ, Құранда үйленуге рұқсат етілгендердің ең соңғы шегі білдіріледі. «Ағайындардың арасында тек осы жерге дейін ғана үйленуге рұқсат. Одан арғысы харам» деп тұрғандай. Өйткені, Құран Кәрім - қияметке дейін жалғасатын ең соңғы тәңірлік заң. Сондықтан да, бұл мәселеде барынша кең алып, бір ғана қауымның салт-дәстүрлерімен санасып қана қоймай, қияметке дейін келіп-кететін қауымдардың жағдаяттарын, әдет-ғұрыптарын да назарға алуды көздеген.
Мысалы, орта ғасырда Европа патшалығында «қанды сақтау» қағидаты бойынша бір әке, бір шешеден туған екі бауырды үйлендіру әдетке айналған-тын. Соның салдарынан ақыл-есінде ақаулық бар мұрагерлер таққа отырды. Енді, сондай әдет орын алған қоғамға ең дұрысы не болмақ? Ең дұрысы - туыстардың арасында үйленуге рұқсат етілудің ең соңғы шегін, яғни Құранда айтылған үкімді көлденең тартқан абзал болмақ. Құранда бірге туғандарды үйлендіру харам. Олардың некелері саналмайды. Ендігі, жерде ондай қоғамға: «ағайынмен үйлену керек болып жатса, бірге туғанды емес, тым құрығанда әкесімен не шешесімен бірге туғандардың қыздарын (яғни, немере аға-інілерінің немесе немере әпке-қарындастарының қыздарын) алыңдар" деу орынды.
Ал, ағайыннан қыз алу былай тұрсын, бір рудан қыз алыспайтын қазақ халқы сияқты алыстан қыз алуға қатты мән беретін қоғамға Құран Кәрім тек ең соңғы шегін ғана айтып, одан былайғысына тосқауыл қоймаған. Қанша алыстан алам десеңіз де өз еркіңіз. Жеті атадан аласыз ба, жоқ, он атадан кейін аласыз ба – оның шегі жоқ. Тіпті жеті қайнаса сорпасы қосылмайтын – өзге мұсылман ұлттан алсаңыз да өз еркіңіз. Сондықтан да, «жеті атаға дейін қыз алыспау дәстүрі» Исламға теріс емес, қайта ұнамды деуге негіз бар. Үкімі – мубах. Рұқсат амал.
«Жеті атаға дейін қыз алыспау» дәстүрі қайдан шыққан?
Аталмыш дәстүрдің түп тамыры қайда жатыр? Қайдан шыққан? - деген ой мені бұрыннан мазалап жүрді. Бұған қатысты жазылған жазбалардың ішінен мен кездестіргендерде аталмыш дәстүрдің түп төркініне тоқталмайды. Бірақ, көне заманда жазылған Ислам әдебиеттерінің бірінен жеті атаға дейін қыз алыспау үрдісінің ертеректегі Христиан дінін ұстанушыларда да болғандығын оқып қалдым. Мәселен, қазақ хандығының құрылуынан бір ғасыр бұрын өмір сүрген атақты Құран тәпсіршісі Ибн Кәсир ( м. 1301-1373 ж.) әйгілі "Құран тәпсір" кітабында былай деп өтеді:
«Христиандар әлдебір әйелмен арадан жеті не одан көп ата өтпей үйленбейді. Яһудилерде туған аға-інісінің қызын және туған әпке-қарындасының қызын әйелдікке ала береді. Алайда, олардан кейін осы кәміл әрі таза шариғат келді де, христиандардың шамадан тыс кетуін (ифрат) жойып, оның орнына немере көкесі мен немере әпкесінің (әкесінің аға-інілері мен әкесінің әпке-қарындастарының) қыздарын және нағашы ағасы мен нағашы әпкесінің қыздарын алуды рұқсат етті. Сондай-ақ, бірге туған ұл мен бірге туған қыз туыстың қыздарын алуды рұқсат дейтін яһуди дініндегілердің шектен шығушылықтарын да (тәфрыйт) Ислам харам етті...»[3].
Мүмкін сәйкестік шығар. Немесе бұрын түркі тілдестердің арасында христиан дінін ұстанған тайпалардың болғандығын ескерсек, аталмыш дәстүрдің осы аймақтарда өмір сүрген христиандардан қалма үрдіс те болуы ғажап емес. Әрине, мұны ғылыми негізде анықтау - дәстүр танушы мамандар мен тарихшылардың ісі деп білемін.
Қорытынды:
Жеті атадан кейін қыз алысу дәстүрі – Исламға қайшы емес. Мубах, яғни, рұқсат амал.
[1] Ибн Хажар әл-Асқалани: әт-Тәлхис әл-Хобир. Хисамуддин Афана: Ясәлунәкә.
[2] Муғниль Мухтәж.
[3]Тәфсиру ибни Кәсир: Ахзаб сүресі, 50 аят тәпсірі.
материал «Заман тудырған сұрақтар» кітабынан алынды,
ummet.kz
